De autobahn die de DDR niet wilde
Een andere route om Berlijn binnen te komen
De geschiedenis in zand geschreven
Nergens is de geschiedenis zo overweldigend zichtbaar als in Berlijn. Zeker de gebeurtenissen in de afgelopen 100 jaar laten zich nog eenvoudig documenteren aan de hand van sporen in straten, op pleinen, in parken en bossen.
Berlijn is een lust voor hen die geinteresseerd zijn in de bebouwde geschiedenis van een grote stad.
Neem bijvoorbeeld Grenzübergangsstelle Dreilinden-Drewitz, in de omgeving van Wannsee.Uitgesneden in het welderige bos verstoppen zich oude spoorlijnen, een oud tracé van de autobaan en een oude grensovergang.
Het betreft een voormalige tracé van een autobaan die door de deling van Berlijn en de bouw van de Muur ‘verkeerd’ bleek te verlopen. Deze Reichsautobahn 51, bood vanaf 1940 een verbinding met de Berliner Ring. De weg liep rond het dorp Dreilinden, dwars door een bebost gebied.
De DDR ergerde zich echter aan het feit dat over het gewraakte stuk van amper enkele kilometers West-Duitse automobilisten over DDR-grondgebied reden. De oude snelweg negeerde de nieuwe grenslijn, zo de DDR.
Zie de kaart van het verloop van de ‘politieke grens’ tussen de DDR en de BDR en van de binnen- en buitenmuur. Alle drie de verlopen vielen vaak niet samen, want tot complexe schermutselingen leidde.
Komende vanuit het noorden verliet de route West-Berlijn en liep bij Dreilinden dus over grondgebied van de DDR. Na de Teltowkanaalbrug bereikte de snelweg de nederzetting "Albrecht Teerofen". Deze lag op een smalle strook die weer tot de Bondsrepubliek behoorde en die als een potlood in de DDR stak. De Westerse mogendheden hadden daar de controlepost Dreilinden geplaatst. Direct daarachter was de laatste grensovergang en de controlepost van de DDR bij Drewitz.
Na oplevering van het nieuwe tracé in 1972 zou het verkeer via de later bekende grensovergang Dreilinden-Drewitz West-Berlijn binnenkomen.
Dat kon volgens de DDR-autoriteiten niet langer. En in 1969 werd begonnen met het omleggen van de autobaan waardoor het oude tracé niet meer berijdbaar werd gemaakt.
Wie nu in het gebied wandelt kan nog een oude spoorlijn, het voormalige spoorviaduct over de snelweg, de voormalige snelweg onder het spoorviaduct (een breed bospad verraadt het verloop van de snelweg), de opstelplaats voor verkeer bij de oude grensovergang en de voormalige Raststätte zien.
Ofschoon veel geschiedenis om begrijpelijke redenen is verdwenen,is er voor stedelijke archeologen en urbexers nog voldoende te ontdekken.
